چرا آمریکا در1+5 حرف اول را می زند؟(مقاله)

نکته ای که گاه به آن توجه نمی شود، پیدایش و شیوع برخی اصطلاحات و تعبیراتی است که گاهی در افواه می افتد اما در بطون معنایی به غیر از ظاهر است. در تعریف گروه 1+5 میانجیان بین المللی حل مسئله ی هسته ای ایران همین بس که از پنج عضو دائم شورای امنیت ملل، آمریکا، روسیه، چین، بریتانیا و فرانسه   (فاتحان جنگ جهانی دوم) به همراه آلمان تشکیل یافته و از اهداف آن هماهنگی واکنش جهانی نسبت به برنامه ی هسته ای ایران است.

اخیراشاهد مدل جدیدی از مذاکرات تیم ایران با گروه مذکور بوده ایم. لیک سوال این جاست، مذاکره با آمریکا یا1+5 ؟ اگر با1+5 چرا تقابل، دیدار و چالش های تیم مذاکره کننده با همتایان آمریکایی به نسبت بیشتر بوده است؟ و اگر چنین است چرا آمریکا در1+5 حرف اول را می زند؟

قدرت در نظام بین الملل مهمترین عامل تمایز دولت هاست. در دهه های گذشته در عرصه ی نظام بین الملل با پایان جنگ سرد رقابت ابر قدرت ها و منازعات سنتی شرق و غرب خاتمه یافت و با فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی زمینه ظهور جهان تک قطبی با سلطه هژمونیک آمریکا فراهم شد. اصطلاح تک قطبی زمانی به کار برده می شود که یک کشور به تنهایی بر ساختار قدرت حاکم باشد. از منظر برخی صاحبان قدرت در ایالات متحده :« آمریکا از قدرت کافی برای اعمال نفوذ و کسب منافع و شکل دهی به سیستم بین الملل برخوردار است و لذا واشنگتن باید قدرت خود را نه تنها برای کسب رهبری جهان بلکه تسلط بر آن به کار گیرد. به عبارت دیگر مداخله ی همه جانبه آمریکا برای استقرار نظمی مبتنی بر هژمون می باشد که به بهترین وجه منافع آمریکا را تامین کند¹.» همانگونه که آمریکا عصاره  ای از تمدن غرب است ایران نیز محور تمدن شیعه و اسلام است حاکمیت بشری در مقابل حاکمیت الهی و ایران قطبی در مقابل با تمدن غربی است. آمریکا در رویارویی با ایران منافع خود را در خطر دیده و به مخالفت با ایرن، اسلام و جامعیت شیعه می پردازد. بر این اساس تمامی برنامه ها و عملکرد های آمریکا در جهت ثبات و حفظ تک قطب بودن و استیلا بر جهان طبق حاکمیت بشری است.

آنچه فوکویاما به زبان می آورد از اهداف آمریکا و جهان غربی خارج نیست. « با بررسی کشورهایی مانند بریتانیا یا ایالات متحده که در زمینه ی صنعتی شدن و حرکت به سمت دموکراسی حرف اول را می زنند می توان یک مدل کلی را مطرح و نشان داد که همه ی کشورها نهایتا از آن تبعیت خواهند کرد².»  بر خلاف پندار عده ای از دولتیان که قائل به دهکده ی جهانی هستند غربی شدن و مدل های غربی و آینده ی لیبرال دموکراسی با حکومت اسلامی و حاکمیت امام معصوم در تناقض است. باید دانست مذاکره با استکبار و کفر مطلق در قاموس اسلام و جوامع اسلامی نمی گنجد، لهذا مذاکره با1+5 مذاکره با پنج قدرت جهانی نیست، طرح پنهانی است برای مذاکره با آمریکا و این حادثه را نباید اتفاقی دانست.

مذاکره به ثمر نخواهد نشست چرا که مستلزم هبوط اسلام و نظام عدل است. اسلام و تئوری اسلامی گرایی نظریه ی بشری نیست بلکه حقیقت همه ی انسان ها و جهان است و غایت تمامی جوامع در حاکمیت اسلام خلاصه می شود. به امید رشد روزافزون اسلام...والسلام. ف. محمدی

................................................................................................................

1-برگرفته از مقاله دکتر نوذر شفیعی

2-پایان تاریخ و انسان واپسین-فرانسیس فوکویاما

اختاپوس نفاق بر پیکر انقلاب...(مقاله)

«ای رسول، تو چون آن منافقان را مشاهده کنی تو را به شگفت آرند و اگر سخن گویند به سخن هاشان گوش فرا خواهی داد ولی از باطن و درون گوئی که چوبی خشک ، تکیه کرده بر دیوارند و معرفت ندارند. هر صدایی بشنوند بر زبان خویش پندارند. ای رسول دشمنان به حقیقت اینان هستند. از ایشان برحذر باش. خدایشان بکشد چقدر از حق باز می گردند¹.»

بندهای فرمالیستی دینی و عملکرد عده ای متناقض با مبانی انقلاب اسلامی ما را واداشت تا اشاره ای به جریان نفاق و امپراطوری احزاب و خواص سیاسی براساس ایدئولوژی های اسلام و انقلاب اسلامی داشته باشیم.

نفاق واژه ای که این روزها از دایره ی دوار احزاب برمی تابد، مصداقی که در تمامی ادوار، از گذشته تا حال در صدد براندازی حکومت الهی بوده و در برابر قول و فعل حق ظهور می یابد. با نگاهی اجمالی به این جریان در زمانه ی حکومت رسول الله می بینیم که چگونه منافقین ایمان نمی آورده و تنها تظاهر به ایمان می کردند همچون عبدالله ابن ابی که نفاق در او با حاکمیت حکومت اسلامی و از دست دادن حکومت مدینه عیان گشت و گروهی که آستانه ی تحمل سختی را نداشته و همچنین جرات مخالفت با منویات پیامبر را نیز نداشتند، به صورت پنهانی مخالفت خود را آشکار می نمودند، کسانی که در دین لغزیدند. در تاریخ پس از انقلاب نیز نفاقی از این دسته به چشم دیدیم که در زمان حضور امام جرات ابراز مخالفت با مبانی توحیدی انقلاب را نداشته لیک پس از رحلت ایشان از پرچمداران عرصه نفاق شدند که ظهورات آن به مراتب کم و بیش در روند و ریل پیشبرد آرمان های امام و انقلاب تخطی ایجاد می کرد. نفاق اوضح مصادیق کفر است و ثمره ای از شجره ی اسلام آمریکایی، با ظاهر اسلامی می آید تا به اسلام ضربه بزند. شریح قاضی فقیه بود، به تقوا می خواند، شریح در کربلا بی نماز شد، آنگاه که نفاق، راس حسین(ع) را به نیزه ها بالا برد و تقوا «تق وا» شد لهذا اگر نفاق قدرت پیدا کند امام زمان زمین گیر می شود.

و اینک شاهد نفاقی هستیم که در لباس سکوت، امپریالیسم را فریاد می زنند. سکوت در برابر استکبار پذیری و آشتی با دنیایی که دنیای اسلام را زمین می زند. دوستی با کفر مطلق و تمدن بشری در قاموس ایدئولوژی های اسلامی نمی گنجد چرا که اسلام ظلم به مظلوم را نمی پذیرد و ذات اسلام با استکبار- آمریکا به معنای ناطق آن – جمع نخواهد گشت. بنابراین سکوت، نشان از مستعد کردن سیر وصول اهداف استکبار نسبت به عالم اسلام و همراهی و همنوایی با دشمن است. رسوخ امپریالیسم در فرهنگ الهی و اسلامی آیا مفهومی جز از نفاق است؟ کارشکنی ها و مخالفت ها در دولت های انقلابی پس از انقلاب نشان از مخالفت با ارزش ها و آرمان های حکومت اسلامی بود و این مفهومی بر حاکمیت امپریالیسم است، در زمانه ی کنونی سکوت را به همین منظور تعبیر می کنیم چرا که سکوت در بزنگاه های تاریخ و انقلاب جز از رضا و کوته فکری نیست. مصادیق نفاق و مخالفت با شعائر انقلاب اسلامی بسیار است که در این مقال نمی گنجد لاجرم به بخشی از بیانات امام خامنه ای( روحی فداه) اشاره می کنیم، باشد که پند گیریم.

« منافق صریحا نمی گوید (درود بر آمریکا) اما عملش نشان می دهد که او زمینه ساز آمریکا است یا هر قدرت بزرگ دیگر. من از آقایانی که در راس جریان های سیاسی برانداز قرار گرفته اند، سوال می کنم. در طول این مدت دو سال و چند ماه کدام اعلامیه، بر علیه جریان متمایل به غرب را در این مملکت داده اید؟ شما یک اعلامیه علیه نزیه داده اید؟ یک مقاله علیه مقدم مراغه ای داده اید؟ شما که اینقدر ادعا می کنید که با غرب مخالف هستید یک کلمه علیه این ها نگفتید اما وقتی دولتی سر کار آمد که صریح و صادق، پوست کنده موضع مخالفت خود را در مقابل تمام جریان های متمایل به غرب و شرق تعیین می کند، این همه مخالفت، این همه کارشکنی، این همه اتهام! پس پیداست که شما منافق هستید زیرا این آیه با شما مطابقت می کند که: و ارصاد لمن حارب الله و رسوله من قبل و لیحلفن ان اردنا الحسنی و الله یشهد انهم الکاذبون² » نفاق در احزاب و خواص های بی خواص برای ما اظهر من الشمس است شما را نمی دانم. به امید برپایی حکومت اسلامی و حطم احزاب از پیکر اسلام ناب محمدی... والسلام. ف. محمدی

......................................................................

1-منافقون، آیه4

2- بیانات در دانشگاه تهران1360

یادش بخیر آن روزها...(مقاله)

یادش بخیر آن روزها که همه چیزمان راست راستکی بود. حرف هایمان، بازی هایمان، احساساتمان، قانون هایمان. آن روزها که معلم با عینک ذره بینی اش روی تخته ی زواردررفته با گچ های رنگی می نوشت: آن مرد داس دارد. بچه ها یکصدا درس جدید را فریاد می زدند، همه می دانستند که داس درو می کند هرچه را که بخواهد حتی انسان ها را. ناگاه هیاهوی بچه ها خاموش شد. خاموش شد و آوار شد بر سر همه مان. معلم با لبخندی بر لب تکیه اش هنوز هم بر تخته بود و نگاه خیره اش به بچه هایی که در خون می غلتند و با لبان بسته گویی هنوز هم می گفت: آن مرد داس دارد. آژیر وضعیت خطر امروز کمی دیرتر به صدا درآمد و فروریخت دیوار آرزوهای بچه ها را.

یادش بخیر آن روزها که پدرم تسبیح دانه درشتش را در دست می چرخاند و می گفت: الهی رضاً برضاک. آن روز مادرم از حال رفت. گفته بودند: از این به بعد باید او را در خواب ببیند. تنها پسرش شده بود سپری برای گلوله ی دشمن تا نخورد به پیکر اسلام عزیزمان، شده بود رویای شیرین خواب های مادرم.

یادش بخیر لبخند زیبای پدرم روی طاقچه ی دیوار، مثل همیشه جمله امام را می گفت: «جنگ، شلیک گلوله نیست، احساس مسئولیت است.» شنیده بودم پیکرش شده بوسه گاه تانک ها. هیچ چیز برایمان نماند جز همین قاب عکس زیبا و اراده ی مصممش.

یادش بخیر آن روزها که همسایه ی تازه از فرنگ برگشته مان دیش زد به پشت بام خیابان شهرم برای صوت هایده و حمیرا و... می گویند: موجی شده است. و در همین حوالی صوت عبدالباسط برای پر زدن فرشته ی سینه سوخته. سینه اش سوخته بود برای انقلاب. آن هم موجی شده بود. موج که بگیرد امان آدم را می برد، می کشانتت به خاک، عده ای را به خاک شهادت، عده ای را به خاک ذلت. هنوز هم همسایه می گوید: خاک خاک است حتی وقتی حیای دخترکش شد معصومیت از دست رفته. یادش بخیر، یادش بخیر دخترک زیبایش هم بازی کودکی هایم بود. آن روزها محرم قالیچه پهن می کردیم در کوچه و چادر سیاه بر سر، گریه می کردیم که حسین(ع) نرود،عاشورا نرود. بازی کودکی هایمان بود اما در دنیای کودکی گویی می دانستیم که کفتارها چشم به ایمانمان دوخته اند.

یادش بخیر زنگ انشا و نقاشی. آن روز که دفتر هم کلاسی ام خیس شده بود و معلممان تنبیهش کرد، باید انشا می نوشت و موضوعش خیلی سخت بود: عدالت. با مدادهای به ته کشیده از جنس استضعاف و فقر و محرومیت نوشت، تنبیه معلم برای شاگرد اول کلاسمان گران تمام شده بود که با صدای رسا و اشک در چشم هایش خواند: از غذایی که برای خوردن نیست، از دارویی که برای دردهای قلب مادرش نیست، از سقف خانه ای که چکه می کند، از چیزهایی که باید سرجایش باشد و نیست، از فقر فرهنگ، از پشت میز نشین های لایحه تصویب کن و وام های میلیاردی، از چرخ های توسعه ای که هویت شان را له کرد. از عدالتی که در تدبیر کاخ نشینان نمی گنجد. قطره ی آخر اشک از دیواره های قلب پسرک چکه کرد مثل سقف خانه شان و باز هم دفترش را خیس کرد.

یادش بخیر آن روزها که برادرم شیشه ی خانه را شکست. توپش را تازه خریده بود. آن را هم نداشتیم به تازگی از فرنگ آورده بودند. جسور و نترس بود از تنبیه نمی ترسید، باز هم بازی کرد تا اینکه شد قهرمان بازی. گل زد به دروازه ی تحریم و محاصره ی اقتصادی. اسم ماهواره و موشک های بالستیک و سانتریفیوژ که آمد دیگر دست از بازی برنداشت، آخر آن را خودش ساخته بود. عادت کرده بود به لبخند پدرمان خامنه ای( روحی فداه). از امید و سجیل1 ساخت تا... ساختیم که غیرتمان خدشه دار نشود. تحریم و تنبیه برایش معنا نداشت. برادرم مرد شعب ابی طالب بود، عادت نداشت کم بیاورد امیدش به بدر و خیبر بود. ایستادگی را از حسین(ع) آموخته بود.

یادش بخیر آن روزها که مادرش هلهله می کرد. شده بود نفر اول بهترین رشته ی دانشگاه یعنی فیزیک و یادش بخیر آن روزها که مادرش باز هم هلهله می کرد بر پیکرش، آخر شده بود نفر اول امتحان الهی صف شهدا. در مسیر انقلاب پیش می رفت، می خواست که حرف مولایش زمین نماند. می خواستند جلویش را بگیرند هرطور که شده با بمب، گلوله، سوختن، خون، از فرمول هایشان خارج شده بود بی ترمز بود، دیگر چیزی نمی دانستند. ترورش کردند. شد شهید، شهید مصطفی احمدی روشن. خونش که ریخته شد هزاران مصطفی روییدند که امام تنها نماند. نمی دانستند « گردن ها را باریک آفریده اند تا در مقتل کربلای عشق آسان تر بریده شوند¹.» اما در این هیاهو یکی تنهاست، علیرضایی که تازه یاد گرفته بود بنویسد بابا آمد. اما نیامد وهنوز چشمانش به در است که بیاید، نیامد وماند در خانه ی قلب ملت. ترس در چشمانش موج می زند. گفته اند: باید پلمپ شود، پدرش و جاودانگی اش. این روزها درس کلاس اولش را خوب یاد می گیرد، آن مرد داس دارد و می خواهد تیشه بزند به ریشه جاودانگی پدرش، تیشه به جریان هسته ای و آنچه که نباید بشود، تمام داستان همین است.

یادش بخیر آن روزها که مادربزرگم برایم قصه می گفت: قصه ی گرگ و میش. زیر کرسی می نشستیم و به چشمان مهربانش خیره می شدیم. یکی بود یکی نبود. گرگ پیری که همیشه گرسنه بود، هرچه می خورد گرسنه تر می شد تا اینکه با میش روبه رو شد. میش خیلی زرنگ بود به راحتی دم به تله نمی داد. گرگ طرح دوستی با میش ریخت در صورتی که هیچگاه از فکر خوراک بره بیرون نیامد. گرگ از هویت میش غافل نمی شد، کم کم میش باورش شد، دوستی خاله خرسه را، دشمنش را نشناخت و ساده اندیش بود که ستیز و کید گرگ را از یاد برد. به اینجای داستان که می رسید خوابمان می برد تا اینکه امضای توافق بیدارمان کرد. دل کندن سخت است، به ناچار عکسش را که با ربان مشکی پیچیده شده بود به روی سنگ سرد قبرش می گذارم. با لبخند نگاهم می کند، لبخند تلخی می زنم. مادربزرگ، قصه ات تعبیر شد.

و اما آن روزها گذشت و این روزها نیز از پی هم می گذرد لیک دشمن همه ی این سال هایمان یکی است. مرد هزار چهره، گاهی با کروات گاهی با عمامه. اما من به مرد بودنش شک دارم. ظلم در قاموس مردانگی نمی گنجد. دشمن هرطور که بخواهد می آید، می خواهد تا اسلام را بگیرد، می آید تا با هویت بشری در مقابل هویت الهی بایستد، گاهی سخت می آید گاهی نرم، هر کار می کند که نهضت پیش نرود، می ایستد در مقابل حرف خدای کودکی هایمان تا حالا. گرگ پیر قصه های مادربزرگ بره نمی شود ، ذاتش عوض نخواهد شد. بزرگترین درس را بزرگترین معلممان خمینی کبیر داد که دشمن سازش پذیر نیست. تو خود بخوان حدیث مفصل از این مجمل...

...................................................................................

1-سید شهیدان اهل قلم، شهید آوینی

توافق به چه بهانه ای؟!!!(مقاله)

مقالات عده ای از عجایب این روزگار وانفسایی است که تطاول آن گریبان ما را نیز گرفته است . خطاب به آن دسته از جریان های منور الفکری، سال ها بعد از توافق هسته ای 23 تیر94 ، ایران شناسان، استادان دانشگاه و محققانی که روی تاریخ ایران اسلامی کار می کنند خواهند نوشت که چگونه توافق هسته ای عدول از خطوط قرمز و آغاز استکبارپذیری و زیاده خواهی غرب و جوامع بین المللی را رقم زد نه آشتی پذیری با غرب که به معنای اتم استکبار است و آمریکا معنای ناطق آن .

تمدن غرب تمدنی براساس کثرت نفس اماره و زاییده ی شریعت بشری، جامعه ای مشرک و مکرمدارانه در مقابل شریعت الهی است . مارشال برمن در حادثه ی غرب از گوش ها و زبان هایی سخن به میان می آورد که نه تنها همه ی گفته ها به همه ی گوش ها نمی رسد بلکه توهمی است که ردوبدل می شود و حکمت را منزوی می گرداند . آشتی با این تمدن نه تنها باعث حل مشکلات ودست یابی به اهداف انقلاب نمی شود بلکه موجب تضعیف نور انقلاب و عدم ظهور تکوینیات خواهد شد که ملت، در گذشته شاهد این استحاله بود. همان روزگار مدفون شدن مستضعفین در گورستان های توسعه ی اقتصادی آدام اسمیت.

انقلاب اسلامی جهت نفی حاکمیت طاغوت در همه ی ابعاد بود که اقتصاد یکی از این جنبه هاست و رفع مشکلات آن نه با قدم گذاردن در سیاست آدام اسمیت و کشور های طاغوتی است و نه راهکار های سکولاریته ای، چرا که اقتصاد بشری منهای شریعت الهی خود نوعی طاغوت است لهذا تنها راه وصول به پیشرفت اقتصادی تولید و استخراج اقتصاد اسلامی است که اقتصاد مقاومتی از شئونات آن است. پیشرفت، در سایه ی وصول به آرمان های انقلاب اسلامی است نه قدم گذاردن در مسیر جوامع مدرن و مدنی غرب. انقلاب اسلامی نقطه ی عطف تاریخ بشریت است . قیامی در مقابل تمامیت کفر، شرک و نظام غرب. انقلابی که عامل عبور وبرون رفت از فرهنگ غرب و حرکت به سمت آینده ی حقیقی بشریت می باشد.انقلاب اسلامی برای سیاست، اقتصاد و تمامی گزاره های زندگی بشر برنامهارائه می دهد که این گزاره ها هیچ سنخیتی با گزاره های غربی ندارد. طریق پیشرفت، عمل به گزاره های اسلامی زندگی بشر و تشکیل حکومت و تمدن اسلامی است و نه تمدن مدرنیسم. شریعت الهی هیچ گاه با مصادیق شریعت باطل پیوند نمی خورد چرا که ذات غرب استیلا است و در برابر خود هیچ شریعت متضاد با ذاتش را نمی پذیرد در صورتی که شریعت حق باید در جامعه حاکم شود.رابطه با استکبار روابط مظلوم با ظالم وغارت شده با غارت گراستکه بشریت را از مقصد حق و حقیقت الهی به فضای موهوم ولنگاری سوق می دهد. در آن صباح که ظالم ظلم کند و مظلوم ظلم بپذیرد این تعبیر آشتی نیست پذیرش خفت است .توافقات نشان از توافق با « حکومتی فرعونی است که بنیان استعباد و استثمار خویش را با رشته هایی پنهان بر بهیمیت بشر استوار داشته است¹.» 

حال چگونه می توان پذیرفت واژه پرانی از جنس زیبا کلام را، داعی به همان مدینه غفلت موجود در غرب که : « توافق هسته ای پایان تنش و آغاز آشتی ایران با غرب و جامعه ی بین المللی است². » اگر توافق راه آشتی ما با غرب باشد این ننگی است بر  پیشانی انقلاب اسلامی.

همچنین بازگرداندن پراگماتیسم نگاه آشتی جویانه فی المثل به مصداق ماهی است که از آب دور بیفتد چرا که مشکل از سانتریفیوژها و راکتورهای هسته ای نیست. مشکل از فطرت دینی است و این تمدن فتنه مستلزم جنگی تمام عیار است همانگونه که خداوند در قرآن کریم می فرمایند : « و قاتلوهم حتی لاتکون فتنه و یکون الدین لله فان انتهوا فلا عدوان الی علی الظالمین ³» برای پرهیز از اطاله ی کلام به جمله ای مجمل از مقام عظمای ولایت بسنده می کنیم که : « مبارزه ی با استکبار ، مبارزه ی با نظام سلطه تعطیل پذیر نیست. این جزء مبانی انقلاب است. یعنی اگر مبارزه با استکبار نباشد، ما اصلا تابع قرآن نیستیم⁴. »

و در نهایت اگرچه عده ای توافق را مقدمه ای بر آشتی و شروع فصل های جدیدی می دانند، انقلاب اسلامی با غرب آشتی پذیر نیست چرا که ماهیت و ذات یکی از آن دو باید مضمحل شود و اضمحلال ذات انقلاب اسلامی خیال خامی است که آن را به گورخواهند برد.والسلام

..................................................................................................

1-حلزون های خانه به دوش- شهید آوینی

2-سایت هاشمی رفسنجانی- زیبا کلام

3-بقره- آیه193

4-بیانات در دیدار جمعی دانشجویان – 24 رمضان94

 

 

 

 

سینه زنان دیروز ، بشکن زنان امروز... (مقاله)

سوالی ذهنمان را مغشوش ساخته و سخت در انتظار نمایان شدن سرهای زیربرف هستیم . کجایند آنانی که نقد به دولت را تخریب می دانند در صورتی که مدتی پیش برای تخریب از هر حربه ای استفاده می کردند . سنگ اندازان دولت دیروز و مدعی کمک رسانی به دولت امروز ، آتش بیار های دعوا های حزبی و جناحی دیروز و امر کنندگان به اتحاد مردم و جناح های سیاسی امروز ، کسانی که عده ای را کاسب تحریم می نامند و خود از قماش کاسبان تحریم هستند . کجایند آنانی که دیروز یقه چاک می کردند و رنگ هایشان به سان لبو فروش پایین شهر می شد و فریاد هیهات سر می دادند؛ حال در کدام سوراخ موش ها هستند که شده اند کر شنوا و لال تبریک گوی . صدای هلهله ی توافق را می شنوند لیک نقض فرامین رهبری را نه . هم آنانی که داعیه داران قلب به درد آمده ی امام زمان دیروزند و بشکن زنان صف اول مذاکرات امروز .

 میدان مبارزه دشمن شناس می طلبد ، مردی از جنس کوخ نشینان که تا آخرین لحظه با آرمان های امام هم پیمان بماند ، مردی از جنس دیروز .

کسی که دم از مذاکره می زند یا الفبای غیرت را نمی داند و یا الفبای سیاست را . و انتظاری نیست از خواصی که پشت حسین(ع) را خالی کردند و امروز پشت سید علی. اما بدانند که چه بی سواد خطابم کنند، چه دروغگو و چه جریان انحرافی ، آمریکا ی شیطان بزرگ، برایمان فرشته نمی شود . توافق از برای تب تبریک ندارد ، دست دوستی استکبار را فشردید و پس از شامورتی بازی ها و تجاهل هسته ای، جشن وپایکوبی را به جامعه پمپاژ می کنید اما دریغ که اماممان خوشبین نباشد شادی برای امت رنگی ندارد . آیا نامه ی علی به مالک گویای همه چیز نیست !؟

توافقنامه ای که از نظر شما برد است از نظر ما ترکمنچای . توافق برای ما عدول از خطوط قرمز است و خط قرمز خون احمدی روشن هاست. خطوط قرمز محدودیت های هشت سال و ده سال است ، موکول کردن اجرای تعهدات طرف مقابل به گزارش آژانس ، لغو تحریم ها منوط به اجرای تعهدات کشورمان ، عدم لغو تحریم های اقتصادی ، مالی و بانکی هنگام امضای توافقنامه است .

درد دارد نقض فرامین ولی امرمان و نمک را بر زخم توافق، افاضات جدیدی می زند که نمیدانیم امت را به سخره گرفته اند یا فهمشان قدر امضای توافق است . اگر تحول از برای مدیریت صحیح بود پس چوب حراج به جریان هسته ای از برای روی ماه بی بی اشتون است! و به راستی ما نفهمیدیم عکس مصدقی که تمام مصیبتش آمریکا بود در کنار آقای به اصطلاح معدودی امیر کبیر ، چه نقشی داشته است !؟  آری تنها آنانی تا آخر خط با امام می مانند که درد فقر ، محرومیت و استضعاف را چشیده باشند. تنها ده ضربه ی شمشیر تا شنیدن فریاد لااله الاالله در کاخ سفید فاصله داشتیم « در صورت دستیابی به تفاهم توانایی ادامه ی تحریم ها را نداشتیم ¹.» و در آخر بشنوید از یک من حزب اللهی که اگر ارداه کنیم چشم هایی را که کرسی ولی امرمان را نشانه رفته است به زیر لگام هایمان می کشیم باشد که نظاره گر عدل و بهار باشند . والسلام

................................................................................................

1.اوباما، مصاحبه با نیویورک تایمزدر23/4/94