کار تشکیلاتی به لگام کشیدن نفس است و ایثار برای وصول به حقیقت حیات. تاریخ امانت دار و عاشورا میراث دار ایثار. تشکیلات عاشورایی نقش آفرین کربلا، جلوه ی جمال حق و ظهور اسلام ناب محمدی است. خودمحوری در قاموس این تشکیلات نمی گنجد، بایستی طاغوت نفس را زمین زد تا ولایت حاکم گردد. در تشکیلات عاشورایی محور امام است، باید در امام غرق شد تا میثاق حیات زمینی آدم محقق گردد. جهت وصول به امام باید همچون حبه ی قند عمل کرد، سریع حل شد چرا که « ما آدمیان بقایمان به جذبه ی عشقی است که در دل ها به اماممان داریم و می دانیم اگر ولایت ما را به کوی دوست نکشد و به حال خویش رهایمان کند یاران همه از راه باز می مانیم1.» اگر در امام حل شدی دیگر مهم نیست کجا؟ در کدام تشکل؟ مهم این است که مهره ای از مهره های امام هستی. اصلا دیگر خودت نیستی، خود تو می شود خود امام، می شود حبیب امام. حبیب در وادی عشق به ولایت گردن در مقابل تیغ جفا نهاد قبل از آنکه شمشیر یزیدیان خون سرخ آن ذبح عظیم، بر مقتل فنای فی الله را بر گرده ی تاریخ بریزد و اینگونه مدال لله لا درُّک یا حبیب به گردنش آویخته شد؛ برای تشکیلاتی شدن باید در زمره ی اصحاب حسین بود تا به ولایت رسید. تشکیلاتی شدن یعنی حبیب وار سیر کردن، همه بعدی رشد کردن و رشد دادن، محل رجوع اهل حق گشتن. خروجی این تشکیلات انسان کامل است.
سرباختگان آستان ولایت خستگی نمی پذیرند و خستگان را در سپاه حسین جایی نیست. جوان عاشورایی برای تشکیلاتی شدن باید خستگی ناپذیر بود. قله امام است، هنگامه ی فتح قله، فراغت و آسودگی است. این رمز یاران حسین است. نفس زدن اصحاب حسین نیز جهت کیفیت بخشیدن به ارزش های دین و انقلاب و پیشبرد نهضت است، استفاده از هر فرصتی که فرامین مولایمان زمین نماند و امام به مسلخ کشیده نشود. این یعنی تشکیلات حسینی...
تشکیلاتی، با عزم و ارداه ی پولادین گام بر می دارد جهت جاری شدن غدیر، نهضت علمی ادامه ی غدیر است. اگر در ظلمات نااهلان محصور شد، شمع است تا با اندک نور خود در فضای موهوم ظلمات زمان قدم به قدم با ولایت طی طریق کند. حبیب اینگونه بود. نقش بود، نقشی که به پشتوانه ی دین شناسی و فهم عمیق تقویت می شود و اینگونه عباس، عباس می شود و حبیب، حبیب...فاطمه محمدی
.............................
1-فتح خون- شهید سید مرتضی آوینی
